Herman te Loo wrote in the Jazzflits (dec 2007):
Wie denkt dat de titel van de cd 'Bison Ravi' iets te maken heeft met Coltrane Jr. vergist zich. 'Bison Ravi' was het pseudoniem van de Franse schrijver Boris Vian, en Tobias Klein heeft zich met z'n nieuwe groep Full Fathom Five op diens werk gestort. De Duitse Amsterdammer (bekend van Man Bites Dog en Tetzepi) schreef z'n eigen visies op een aantal boeken, maar gebruikt ook teksten van de auteur zelf. In het Engels vertaald, om een bredere internationale markt te dienen, dunkt me. Met zangeres Sylvia de Hartog heeft hij een sterke troef in handen. Zij zingt of zegt de teksten zonder zich nadrukkelijk op de voorgrond te dringen. Dat zijn we van haar gewend, want bij Vaalbleek Vokaal en haar eigen Vote toonde ze zich ook al een teamspeelster. De grillige teksten van Vian hebben Klein aangezet om weerbarstige stukken te componeren waar het woord 'liedjes' niet echt op van toepassing is. De gitaar (van Raphael Vanoli), de basgitaar (van Mark Haanstra) en de drums (van Uli Genenger) grijpen als een soort radertjes in elkaar en zorgen voor een ritmiek die uiterst complex is. Maat- en tempowisselingen zijn niet van de lucht, maar toch wordt in het eindresultaat de klare lijn gehandhaafd en vlamt Klein koele alt er fel over- of doorheen. Voor wie wat referenties wil: avantrock-bands als Henry Cow of Univers Zero, of nieuwere nazaten als Dr. Nerve en Blast komen aardig in de buurt. Maar uiteraard is Full Fathom Five vooral zichzelf: een sterk nieuw kwintet op de scherpsnede van geïmproviseerde muziek, rock, moderne kamermuziek en elektronica.
(Herman te Loo, Jazzflits december 2007)

("... a strong new quintet on the cutting edge of improvised music, rock, modern chamber music and electronica.")

Armand Serpenti wrote in Trouw, 15/12/2007:
Sylvia de Hartog [...] heeft een heel natuurlijke manier van zingen, blijft dicht bij zichzelf en kan goed variëren met kleur en sfeer. In de band Full Fathom Five schaart ze zich onder basklarinettist/saxofonist Tobias Klein en bassist Mark Haanstra, enkele drijvende krachten achter het eigenzinnige, Amsterdamse Trytone label en improvisatiecollectief. Met gitarist Raphael Vanoli en drummer Uli Genenger, maakten ze een cd met een hoog dramatisch gehalte, veel donkere kleuren, goed gedoseerde, maar helemaal geïntegreerde elektronische effecten en een niet aflatende spanning. Afwisselingen van melodische blaas- en baspartijen, gezongen en gezingzegde teksten en het expliciet op de voorgrond plaatsen van dwars gedrumd maatwerk garanderen een wendbaarheid die nodig is om je te verplaatsen in het brein van Boris Vian (1920-1959), de Franse creatieve provocateur die als inspirator aan deze cd ten grondslag ligt.
Armand Serpenti, Trouw, 15/12/2007

"... they made a cd with lots of drama, many dark colours, with well balanced, totally integrated electronic effects and no drops in suspense."

Hedzer Faber wrote in Noord-Hollands Dagblad:
"Heftig, luid, beroerend, overtuigend. Goed."
("Heavy, loud, touching, convincing. Good.")